Lou Loa 

 

Hi, leuk dat je hier op bezoek bent. Mijn naam is Lou. Ik maak films en muziek; meestal een combinatie van die twee.

Mijn doel is om door middel van film en muziek een eenzame ervaring te verheffen tot een gezamenlijke ervaring van eenzaamheid, zodat de eenzaamheid vervliegt.

 

Ik maak fictiefilms, korte en lange. Daarnaast schrijf en regisseer ik commercials/content voor bewuste bedrijven, en videoclips voor bands. Ook schrijf en produceer ik muziek en voice-overs. Ik heb veel liefde voor de volgende topics: moederschap, het opgroeien van kinderen, de invloed van onze jeugd op one denken en doen, identiteit en gender, en feminisme (en dus hoe seksisme/misogynie is verweven in onze maatschappij). 

 

Op de set, omringd door ambitieuze, empathische film voel ik me in het vis in het water. Mijn ogen gaan glinsteren van een groep mensen die samen gruwelijk mooie en impactvolle beelden willen creëren.

 

Film en muziek zijn altijd nauw verbonden in mijn werk. Óf de muziek is het uitgangspunt van mijn video's (zoals in Gone, Confine e.a.) of een filmische verhaal wordt ondersteund door mijn eigen liedjes (zoals in mijn nieuwe project, de korte film: Baby Majeur) of door de liedjes van een artiest die ik bewonder (zoals in Het Verhaal van Yebba) 

Ik speelde twintig jaar viool, had lessen op het Conservatorium van Amsterdam, toerde naar Schotland, Berlijn en Rusland met het Vu-orkest en het Noord-Hollands Jeugdorkest. Toen een schouderblessure het onmogelijk maakte om op hoog niveau viool te blijven spelen, pakte ik de gitaar en begon liedjes te schrijven. Die liedjes maakten het voor mij, zoals voor zoveel artiesten, mogelijk om mijn ervaringen te verwerken en te uiten. Ik stond op vele open mic podia en speelde op alternatieve festivals. Het werd tijd om mijn twee passies te verenigen. Eerst meer over hoe ik ontdekte dat film magisch is. 

 

Mijn liefde voor film begon toen ik zes jaar oud was en de Leeuwenkoning voor het eerst zag. Op school was ik destijds niet blij; ik was een (toen nog) niet-gediagnosticeerde ADD-er op een Montessori-school waar je alles zelf moest plannen. (een rampzaligere combinatie bestaat er niet). 

Dus dagdroomde ik van een klein tv-tje op mijn schooltafeltje waarop ik eindeloos de Leeuwenkoning kon kijken. (dit waren de ’90, smartphones bestonden nog niet).

 

Cut naar tien jaar oud. Mijn vader kocht een van de eerst beschikbare digitale consumentencamera’s: een Sony High8. Vanaf dat moment benutte ik elk moment om mini fictie films te maken met mijn vader of met vriendinnen. Ik had nog geen editing software, dus ik speelde de soundtrack af via een diskman met speakertjes en editte de film door met de camera terug te spoelen en over de bloopers heen te filmen. Het waren houtje-touwtje oplossingen, maar het leerde me de basis van wat film is. 

 

Cut naar vijftien jaar oud. School was opnieuw niet zo enerverend: ik had nog steeds geen ADD-diagnose, en wonend in een buitenwijk van Amsterdam, had ik niet de juiste postcode op een elitair gymnasium. Dat resulteerde in dat ik vrienden was met de misfits en omdat we een stelletje onzekere nerds waren, smeekten we de Engelse lerares of we in plaats van een mondelinge presentatie over sprookjes, een film mochten maken. Ze zag onze angstige gezichten en stemde lachend in. We bedachten een moderne versie van Hans en Grietje, schreven een scenario, regelden een huisje waar we de opnames maakten, en toen de film geschoten was, editte ik me rot tot diep in de nacht. Vanaf dat moment wist ik dat filmmaken in mijn bloed zat. Niet omdat de populaire grachtengordel-kinderen voor ons nerds applaudisseerden na het zien van de film, maar omdat ik een gigantische drive had om die film tot een succes te maken, puur en alleen omdat ik het zo ontzettend leuk vond. Alle Latijnse vervoegingen ben ik vergeten, maar die film en het plezier dat we hadden zal ik altijd onthouden. 

 

Cut naar twintig jaar oud. Ik was tweedejaars fotografiestudent aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten en ik wist dat ik niet op mijn plek zat. Niemand in mijn familie of omgeving had mij ooit een voorbeeld laten zien van een succesvolle vrouwelijke ondernemer/creative zijn en ik wist in mijn hart dat ik een regisseuse ben, maar ik durfde niet. Dus koos ik veilig, en studeerde fotografie. Halverwege mijn studie begon ik me uit te leven op mijn bijvak film en besefte dat ik naar de filmacademie moest. Helaas zou die switch me een gigantische studieschuld opleveren en 

bleef ik waar ik was. Gelukkig is fotografie nauw verwant aan film en kon ik tijdens mijn studie korte films realiseren voor o.a. VPRO Dorst. Tijdens de economische crisis (ca. 2011) schoot ik een protestfilm over de grote bezuinigingen van het kabinet op kunst en cultuur. De film werd vertoond op het online platform van de VPRO en werd geshowcased op het maker festival in de Beurs van Berlage. 

 

Ik studeerde af met een interactieve film. Na mijn afstuderen schreef ik liedjes, en schoot videoclips voor andere artiesten en voor mijn eigen EP. Ik werkte als regie-assistent, nam acteerlessen, regisseerde een opera, maakte een muziektheaterstuk, woonde in een favela in Rio de Janeiro om de eerste scènes voor een documentaire over favela funk te schieten, reisde voor een winter naar Fuerteventura, waar ik een korte, surrealistische film over het verliezen van je tweelingzusje schoot. 

 

Cut naar nu. Ik schrijf een persoonlijke fictiefilm over het eerste jaar moederschap en verzamel een cast & crew van moeders. (want als mama werken in de filmwereld is laten we zeggen…een uitdaging!) 

 

Applaus voor jou als je deze tekst helemaal hebt gelezen. Neem contact op als je vermoedt dat we iets voor elkaar kunnen betekenen. 

 

See you on set,

 

Liefs, Lou 

 

Ps. mijn lievelingsfilms en series zijn: La vie d'Adele, Fish Tank and Room, Beef, Sex Education, Girls, When They See Us, New Girl, and The End of the F*cking World. And many, many more.