Het is waar: als je moeder wordt, verandert je lichaam. Misschien heb je striae, overhangend buikvel of uitgerekte mom boobies. En daar komt nog bovenop dat je weinig tijd hebt om jezelf te verzorgen; de glad geschoren benen, tip-top uitziende nagels en kapper-verse coupe zijn ook nog eens verleden tijd.
Maar daarover gaat deze column niet. Het gaat over hoe moeder worden je relatie met je lichaam doet verbeteren. Ik heb het ook niet over ‘hoe geweldig het moederlijke lichaam is, omdat ze er een kind in kan laten groeien, baren en voeden.’ Want ja, dat is geweldig, maar eerlijk is eerlijk, soms overheerst gewoon dat gevoel van geen slap, lelijk lijf willen hebben, of het nou een wonder is of niet.
Wat je relatie met je lichaam pas echt positief verandert is: het hebben van een peuter. Mijn peuter is op het moment geobsedeerd door mijn benen. Hij hangt eraan, snuift eraan en roept op de meest willekeurige momenten: ik hóu van je benen. En nu moet je weten dat mijn benen alles behalve gladgeschoren en slank zijn. Sterker nog, mijn peuter neemt als ik uit bad kom op mijn blote benen plaats en roept dan gekscherend: cactus, cactus, om de prikkelharen die zorgeloos uit mijn huid steken. Hij ontbloot ze ook in een restaurant en roept dan: kijk, cactus-benen, en ligt helemaal dubbel.
Hij wil het liefst dat ik mijn paarse afgewassen legging draag, waarin ik slaap en die ik gedurende de ochtend inwissel voor een toonbaar exemplaar. Als ik die oude legging draag, zijn mijn benen volgens hem het liefst, want dat kan hij er goed mee knuffelen. Mijn peuter herinnert me eraan dat hij geniet van mijn lijf, omdat het van mij is. Omdat het van zijn mama is, omdat hij er plezier mee heeft, mee knuffelt en om lacht. Omdat het hem troost, verzorgt én prikt.
Als ik langs de spiegel loop, glimlach ik, want ik zie geen onverzorgde, iets te dikke vrouw in een oud vod. Ik zie de lachende moeder, met haar catusbenen in de beste knuffellegging van de wereld. En dat is voor hem én voor mij genoeg.
Comments