Als je kinderen krijgt, haal je geluk uit hele kleine dingen. Ik geef even een voorbeeld. M’n zoontje was laatst ziek. Ik bedoel niet het schattige- ah ik ben een beetje hangerig en wil extra veel knuffelen met mama-ziek. Ik bedoel drie keer overgeven en zes keer doorlek-diarree-in één nacht-ziek.
De volgende dag, nadat we allebei drie uur geslapen hadden op badhanddoeken, -want door de lakens waren we heen- gooide ik al mijn schermtijd-regels overboord en zette filmpjes van Kikker aan op repeat. Kikker leeft in een wereld die uit een paar kleuren bestaat, waarin je ook als je veel zeurt en niet tegen je verlies kan, toch goede vrienden hebt, die appeltaarten voor je bakken. Dat klinkt echt heel fijn, maar toen Kikker voor de achtste keer een sneeuwpop maakte en manisch lachte om een sneeuwvlokje, begon het toch te voelen alsof er wat hersencellen aan het afsterven waren. Toen ik Kikker uitzette, begon mijn zoontje te krijsen, maar dan heel zwakjes vanwege het vele overgeven en dus keken we toe hoe Kikker de sneeuwpop toe zwaaide vanuit zijn woning en dacht ik voor de achtste keer dat ik het sneu vond dat hij hierna zou zeggen dat hij eindelijk een vriend had, waarmee hij doelde op de sneeuwpop.
Net op het moment dat ik dacht dat ik gek begon te worden, gebeurde er iets vreemds maar fortuinlijks. We keken Kikker op Youtube - en daar had degene die Kikker daar illegaal geüpload had, een fout gemaakt. Want midden in de Kikker aflevering - begon er ineens een bizarre ondertiteling. Ik kwam er al snel achter dat die ondertiteling helemaal niets met Kikker te maken had. En in mijn kleine, bedompte, ziekte-bubbel, was dat nog het enige waar ik behoefte aan had. Geen Kikker meer. Het was een hele sympathieke speling van het lot. Mijn zoontje kon verder kijken naar zijn groene vriend en ik keek naar de ondertiteling over een vent die Ricky heet en zo te lezen heel dom bezig was in een ver land waar hij niet vandaan kwam. Hij had namelijk stilstaand water gedronken. Je moet namelijk altijd stromend water drinken, zeiden experts tegen Ricky, tenzij het net heeft geregend, dan kan stilstaand water ook. Ricky was ook midden op de dag door een moerasland getrokken, waar het warm is, en de luchtvochtigheid tachtig procent is, waardoor zelfs ademen zwaar kan voelen. Nou ja, dit soort informatie was het dus, precies het soort informatie waar je behoefte aan hebt als je na twee keer douchen nog steeds het gevoel hebt dat je naar braaksel stinkt, terwijl je naar de manische lach van Kikker luistert. Mijn zoontje keek naar Kikker en ik keek naar Ricky, samen keken we naar Kicky.
En wat er precies met Ricky gebeurd is, of hij is flauwgevallen, dood gegaan is of moest worden opgepikt door lokale sherpa’s, zou ik nooit te weten komen, want de ondertiteling stopte zo abrupt als-ie begonnen was, waardoor mijn hersenen zelf gebeurtenissen begonnen te construeren, iets waar ze behoorlijk veel behoefte aan bleken te hebben. Ik heb een naam bedacht voor dit vreemde ondertitel-fenomeen: Screensofreen of Schizoscreen. Als iemand het patent wil vastleggen, ga ervoor. Ik zou het marketen als gecombineerd entertainment voor zieke kinderen en onderprikkelde ouders. Mijn zoontje is overigens weer beter en we spelen nu gewoon weer steeds dat de ambulance zieke poppetjes ophaalt, die heel zielig huilen en waar hij dan met de ambulance overheen rijdt. Hij heeft het gevoel dat hij ze dan helpt. Mij helpt hij er in ieder geval mee, want hij kijkt er zo blij bij en als we ermee moeten stoppen, heeft hij normale, niet-slappe driftbuien.
Soms denk ik nog aan Ricky en waar hij nu is. Misschien kom ik het te weten, de volgende keer als mijn zoontje ziek is en we Kikker bingen op Youtube. Het zou zomaar kunnen dat de ondertiteling over Ricky in een random filmpje weer begint. Alleen die wetenschap geeft me al voldoening. Het is echt waar wat ze zeggen, als je kinderen krijgt, haal je geluksmomentjes uit hele kleine dingen.
Comentarios